وضعیت آب و هوا

شايد ضرب المثل «تو همان چيزي هستي كه مي خوري» به گوشتان خورده باشد. معني اين مثل اين است كه نوع غذايي كه هر فرد مي خورد بر سلامتيش اثر مي گذارد و منظورش اين نيست كه هرچه بخوري همان مي شوي! به عنوان مثال اگر گياه بخوري،‌ گياه مي شوي. البته يك نوع حلزون دريايي اين قاعده را به هم زده است.

اين جانور دريايي كه اليزيا چلورتيكا elysia chlorotica نام دارد و شبیه برگ است، با مكيدن لبه هاي جلبك ها تغذيه مي كند. جلبك مثل بقيه گياهان غذايش را با كمك گرفتن از نور خورشيد تأمين مي كند.

سيدني كي پيرس زيست شناس و استاد دانشگاه فلوريداي جنوبي مشاهده اين حلزون دريايي جلبك خوار را گزارش داده است.

پيرس مي گويد كه اين حلزون دريايي درست مثل گياهان ابزار تبديل نور خورشيد به غذا را در اختيار دارد. حلزون هاي دريايي فقط خود جلبك را نمي دزدند. بلكه آنها درواقع دستور ساخت كلروفيل را هم از آن مي دزدند. به عبارت ديگر آنها شروع مي كنند تا مثل غذايشان رفتار كنند.

اين نقطه پيوند يك گياه و يك جانور است. درواقع گياهان در داخل سلول هايشان ساختارهاي ريزي به نام كلروپلاست دارند. كلروپلاست ها، دي اكسيد كربن و آب را با استفاده از نور خورشيد و يك ماده شيميايي به نام كلروفيل به قند تبديل مي كنند. فرايندي كه طي آن كلروپلاست ها با استفاده از كلروفيل قند مي سازند فتوسنتز ناميده مي شود.

جلبكي كه به وسيله حلزون دريايي خورده مي شود هم مثل گياهان از فرايند فتوسنتز استفاده مي كند تا غذا بسازد. پس از آن كه حلزون دريايي كشف شده به وسيله پيرس جلبك را مي خورد،‌ كلروپلاست هاي آن را جدا مي كند و به جاي هضم و دفع كلروپلاست ها، آنها را در داخل سلول هايش جذب مي كند. وقتي حلزون، كلروپلاست را در داخل سلول هايش داشته باشد، مي تواند از فرايند فتوسنتز استفاده كند تا غذا بسازد. پيش از اين كه اين حلزون ها كلروپلاست ها را جذب سلول هايشان كنند تا بتوانند غذا بسازند، ممكن است تا مدت ها و چه بسا حتي حدود يك سال بي غذا بمانند. تفاوت آنها با جانوران ديگر مثل مرجان ها اين است كه مرجان ها سلول هاي حاوي كلروپلاست را در بدنشان ذخيره دارند و با استفاده از آن مقداري از غذايشان را مي سازند.

اينجا يك مشكل ديگر وجود دارد و آن اين است كه بالأخره كلروپلاست ها در طول فتوسنتزها كلروفيل ها را تمام مي كنند و به ذخيره تازه اي نياز دارند. اين ذخيره كلروفيل از كجا تأمين مي شود؟ يك ايده اين است كه موقعي كه جانوران كلروپلاست ها را جذب مي كنند، همراه آنها ذخيره مادام العمر كلروفيل را هم جذب مي كنند. اما اين در مورد حلزون دريايي صادق نيست. پيرس و همكارانش فهميده اند كه برخلاف جانوران ديگر، حلزون هاي دريايي خودشان مي توانند كلروفيل بسازند كه معنيش اين است كه آنها چيزي بيش از تنها كلروفيل را از جلبك دزديده اند.

درواقع داخل بدن تقريباً همه سلول هاي زنده ژن وجود دارد. ژن حكم دستورالعملي را دارد كه براساس آن موجود زنده مي تواند هرچه را كه به آن نياز دارد بسازد. يك گياه هم ژن هايي دارد كه به عنوان مثال حاوي راهنماهايي براي ساختن كلروفيل هستند. حلزون دريايي اي كه پيرس كشف كرده هم وقتي كلروفيل مورد نيازش تمام مي شود، مثل گياهان كلروفيل مي سازد.

بنابراين حلزون هاي دريايي تنها كلروپلاست هاي جلبك ها را نمي بلعند. بلكه راهنماهاي ژني آنها را هم مي پذيرند. به بيان ديگر حلزون هاي دريايي هماني مي شوند كه مي خورند.